Hayat yolunda adım adım yürürken ,kendimizi bazen avutmak zorunda kaldığımız durumlarla karşılaşmamak mümkün değildir.Peki biz bu avuntularla yaşamayı öğrenirken nasıl alışıyoruz normalleştirmeye hayatı ?İnsanoğlu çoğu şeyden artık bir haz alamamakta ,mutlu olmak için bi neden bulamayacak hale bürünmüştür.Bizler neden sonsuz mutmain olmuyoruz ,olamıyoruz?Halbuki hayat şartları her geçen gün daha da iyiye gider iken ,niye hala sürekli bir arayış içerisindeyiz ,ne arıyoruz ,neyi arıyoruz ve daha önemlisi nerde arıyoruz diye sorgulamaya başladık sanırım.Hepimizin içerisinde bulunduğu mutlu iken mutsuz'MUŞ ,mutsuz iken mutluy'MUŞ gibi davranmaya ve kendimizi kandırmaya devam mı edecektik.Peki bu 'mış-miş'leri hayatımızdan atmak yerine onları hayatımızdan bir parça etmişcesine kendimizle bağdaştırıyoruz?Aslında yapmak istediğimiz,yaşamamımıza dahil etmek istediğimiz durumlar o kadar da hayali ürünler değil,hayatımız bizim yönlendirmelerimizle şekil alıyor bunu unutmamız gerekiyor ,biz nasıl istersek öyle olması açıkça bellidir.Birazcık mezhepsel yönüyle cebriyeci görüşe kaymış olsa da bu fikir (Cebriye mezhebinin görüşü:İnsan fiilerinin yaratıcısıdır)tam manasıyla insanın sonsuz bir hürriyet sahibi olduğu anlamına gelmez.Neden bizler herşeyi olduğu gibi kabullenelim yahut neden olanla yetinmeyelim?Rüzgar nerden esiyorsa pervanemizi o yöne tutsak mesela,ya da saatin sağdan ilerlerke bizim sola doğru zamanı yönetmek gibi zora sokalım düşüncesinden vazgeçmek gibi ,bunlar insan hayatının olmazlarından değil .Biz ne için yaşıyoruz kimin için bi mücadele içindeyiz öncelikle onun bilincine varmamız gerekiyor sanırım .Çünkü o zaman gerçekten bu mış-miş durumundan kurtulmuş olacağız.Hayat kısa ,ömür uzun vaadeli değil birileri için faydalı olma dışında faydasız işler için var olmayan şeylere kafa yormamız sadece somut olarak değil biyolojik olarak da insan psikolojisine etkisi yadsınamaz bir gerçek.O halde bizler kendimizi nasıl mutlu hissediyor isek bunu aynı şekilde ifade edebilmeliyiz .Küçük şeylerden mutlu olmayı becermek çok da zor olmasa gerek diye düşünüyorum:)Bu her zaman güleceğimiz ,sevinçli olacağımız anlamına gelmiyor elbette , o yüzden cümlelerime şu sözcüklerle son vereyim''HAYAT KISA KUŞLAR UÇUYOR''