Bir ni'da sevdasına kapılıp giden şu ahir zamanda nelerin yüzümüzde tebessüm oluşturup nelerin çehremizi hüzne boğduğunu ararken bulduk kendimizi Hz.ALİ 'nin gönül yolunda kendini feda eden dedelerin muhabbetinde...Uzak yoldan gelmişçesine bir avuç muhabbet,bir gönül duası ,belki de bi bardak çayın vuslatına gelmiş misaliydik.Bizi bekleyen yada ne ile karşılaşacağımız muamma bir yolda güneşin kavurucu sıcağına aldanmadan sabırsızlıkla ulaşacağımız dost kapısına kavuşma heyecanı sarmıştı bütün sureti.Nihayet varabilmiştik etrafını kuşlarının cıvıltılarıyla donattığı rüzgarın eşlik ettiği kabirlerinin bulunduğu yere...
İçimizde ki heyecan belkide piri görmüşçesine dinmiş vaziyetteydi,oturup ağacının gölgesine sığınmış bi soluk alıp düşüne durduk ,bunca yol ,düşünceler ve sonuç mu?
''HEY HAK!NEREYE BU NEFESİN GÜCÜ KONMUŞ İSE BENİ ORADA DİNDİR''.
Denildik ki bir muhabbeti başladı mı pir meclisinde ,artık ne batan güneş görülür ne de geçen vakit,düştük bu yolun davasına dedik üstada ;Mevla görelim neyler...
Biz kapısına vardığımızda destur isterken ,asıl evin sahibi biz ,kendilerinin bu kapının bekçileri olduğunu söylediklerinde üstad ile şaşkınlığımızı bi süre gideremedik.Tebessümle açılan kapı,misafirperverlik aslında ev sahibi biz idik ,oturduk baş köşeye ,uzun yoldan gelmenin verdiği yorgunluk ile bir bardak soğuk suyun damağı nasıl aşıp geçtiğini anlamak mümkün değildi.Üstadın yüzüne bakarken kişaşkınlığımı gidermiş olacaktım ki ,bi an duraksayıp;
-Biz neden burdayız?diye sormaktan alıkoyamadım kendimi...
Üstadın verdiği cevap ,gönlüme Güneşin heybetini azalttığı hafif bi esinti serinliği vermişti bile gönlüme;
-Biz Pir'in dergahındayız.
Demesi ile içimi hafiften saran bir heyecan sarmıştı.Beklediğimiz daha gelmemişti ,o sırada etrafın huzur ve dinginliğine kaptırmıştım kendimi,derken beklediğimiz,muhatabız çıkagelmişti .Ben onu heybetli ve ürkütücü beklerken güleryüz ve mütevazılığı ile gönlümde taht kurmuştu.Allah'ın selamı ile,Muhammed(as)selamı ile,Ali(ra) selamı ile selamladı bizi...Böyle içten gönülden verilen bu selam geldiğimiz yolu kafii kılmaya yetmişti.
Üstad başladı dost bağını kurmaya ve ben çok şanslıydım bu anlara şahit olduğum için,alimlerin ,bilginlerin ve en kıymetlisi Allah lafzının dilden düşmediği bu muhabbete mazhar olmak inanılmaz mutluluk verici.Pir yolunda kendilerini hizmetkar kılan bu insanların aslında islam davasında olduklarını burda anlamıştım,ama bi sorunumuz vardı kendilerini ötekileştirilmiş olduklarını söyledikleri an gözünde ki damla yaşın düşmemesi için dişlerini takmıştı bile dudadığına ''DEDE''.Biliyordu bişeylerden haberdardı ve bunları duymak acayip bi sevinç serpiyordu yüreğime ,çünkü yıllardır yanlış defteri ,kitabı,kısası okutmuşlardı okumuştuk.Konu konuyu açmış zamanın su misali aktığı yerdeydik.Bende ki özgüven daha dik durmamı sağlıyordu sebebi ise üstadın ,pirin torununa bişeyleri anlatırken ayetleri yani onların da tatmin olduğu Allah(cc)'ın kelamıyla ifade etmesi idi.Bunları dinlerken daha önce belirttiğim ötekileştirmeydi ama gördüm ki üstadım ,camiilerin herkese açık olduğunu ,hutbelerinde bile gelip en ön safta durmalarını ve asla alevi sunni ayrımı olmadan herkesin kardeş olduğunu dile getirmişti.Muhabbet böyle ilerler iken kırk yıl hatrı kalacak kahvelerimiz çoktan koyulmuştu önümüze ,ama bi an da Dede'ye de yanlış bilgi aktarımı olmuş bir ktaptan edindiği ve bunu duymak bile insanı kirpiğine kadar donduran bir söz işittik .
Aişe annemiz peygamber efendimizi aldatmış bunu kabullenmek çok zor oluyor deyince , Dede...Üstad birden ayaklandı ve onu böyle içten içe cellalenmiş ancak öfkesini içinde eritmiş olarak görünce şaşkına dönmüştüm.Ve ne cevap mı verdi?Rahman ve Rahim olanın adıyla deyip ayeti tefsiri ile okudu böyle bir konuda verdiği bu kayıtsız şartsız itaatkar cümleye Deden'in ağzı açık kalmış ve bunu ''Amenna ''deyip tasdik etmişti.Üstadın bu denli bi giriş yapıp Deden'in dilinden bitirmesi cümleyi,çoktan çözmüş oldu olayı...
Ve gün batımında biz artık bi yanlışı düzeltmenin verdiği mutlulukla yola çıkmak için müsademizi istemiştik ,tam ayaklanırken Dede bize ,hocam bizlerde bir hayır dua edilince amin demek yerine ,Allah Allah denilir demişti ,ben merakımı maruz görün neden deyince,çünkü amin aracıdır ama Allah Allah direk yaradana ulaşmaktır deyip bizi yolcu etti.
O gün içimde inanılmaz bir mutluluk vardı hem benim önceden öğrendiğim yanlışların düzeltilmesi hem de ve en önemlisi olan peygamber hanımı Aişe annemiz için oluşan yanlış bilginin düzeltilmesiydi.yolda gelirken hocama söylemem gereken bir durum vardı;
-Üstad neden Dede'ye bu kadar ılıman,yumuşak davrandınız dediğimde ,hafiten bir tebessüm ederek ;
-Onları bu islam dinine bizler sevdirip ısındıramasak ,artık kopup gidecekler asıl olandan ,eğer dilim sivri olsaydı ,bizi evin sahibi gibi görmeyecklerdi.Deyince ben hocama bi Allah Allah diyip yolu seyre daldım bütün bu derin düşünceler ,nizamlar,edalar içerisinde....
